Շաբաթ օր էր, ու բոլորը գնում էին ճամփորդության: Ես ընկերներիս հետ ուղևորվեցի Դիլիջան: Սկզբում շրջապատիս մարդիկ անծանոթ էին, և ոչ մեկս չէինք պատկերացնի, որ մեկ օրում այսքան կմտերմանանք ու կընտելանանք իրար: Դեպի Դիլիջան ճանապարհը այնքան էլ կարճ չէր, բայց ինձ համար ժամանակը պարզապես թռավ: Մենք ամբողջ ընթացքում խոսում, քննարկում, ու բացահայտում էինք մեզ, փորձում ավելի լավ ճանաչել իրար ու անմիջական լինել: Երբ արդեն Դիլիջանում էինք, բոլորս զմայլվում էինք բնությամբ ու մաքուր օդով: Դա մեծ բավականություն էր մեզնից յուրաքանչյուրի համար: Եկել էր ժամանակը, որ նվաճենք բարձրունքները:
Նվաճում էինք Մաթոսավանքի բարձունքը: Ընթացքը մեզ համար զվարճալի էր, բայց և դժվար: Վերջապես հասանք Մաթոսավանք: Այն շատ առեղծվածային վայրեր ուներ: Մենք ամբողջը ուսումնասիրեցինք և նկարվեցինք: Եկել էր ժամանակը, որ լքենք եկեղեցին, քանի որ, դեռ շատ տեղեր ունեինք այցելելու: Հաջորդ բարձրունքը, որ նվաճեցինք, դեպի Ջուխտակ վանքն էր, որը կառուցվել էր 12-13-րդ դարերում: Եկեղեցում երգեցինք ու աղոթեցինք և շարժվեցինք առաջ: Հաջորդ եղեկեցիները, ուր պատրաստվում էինք ուղևորվել, Գոշավանքն էր, այնուհետև Հաղարծինը: Մի փոքր ժամանակ նաև տրամադրեցինք այդ տեղանքները ուսունասիրելուն ու եկավ ժամանակը գնալու Պարզ լիճ, որն ամենից շատն էինք ուզում այցելել ու լաստանավի վրա զբոսնել ամբողջ լճի երկայնքով:
Մենք հասցրինք մեր ամբողջ ծրագիրը, վերջում զբոսնեցինք լաստով և վայելեցինք Դիլիջանում մեր վերջին րոպեները:
Այսքան պատմեցի, բայց մի բան էլ կավելացնեմ՝ ամեն ինչ հիասքանչ էր: Թե հատկապես ինչն էր այդքան սքանչելի, չեմ կարող պատմել։
Այսքան պատմեցի, բայց մի բան էլ կավելացնեմ՝ ամեն ինչ հիասքանչ էր: Թե հատկապես ինչն էր այդքան սքանչելի, չեմ կարող պատմել։
No comments:
Post a Comment