Վահան Տերյան ...

Ես իմ սերն եմ սիրում...

Երանգներ...

Կար չկար, մի խոսող արջ կար: Արջն իր ամեն օրը անցկացնում էր անիմաստ։ Նրա կյանքը շատ աննպատակ էր դարձել, որովհետև նա միակ արջն էր, ով ուներ ենթագիտակցություն։ Բոլոր արջերի նման չէր. նա օգտագործում էր իր ուղեղի մեծ մասը։ Նա շատ անսովոր պահվածք ուներ, իր պահվածքով նա անտառում աչքի էր ընկնում։ Նրա մորթին շատ տարօրինակ գույն ուներ՝ դեղին։ Արջին հայտնի չէր, թե ինչու էր իր մորթին դեղին, բայց նրա հայրը իրեն պատմում էր, որ նա միակն է ամբողջ մոլորակում։ Արջը շատ էր հետաքրքրվել, թե ինչու է նրա մորթին դեղին, բայց իր հարցի պատասխանը էդպես էլ չի գտել։
Նրա ուրբաթ օրերը շատ անսովոր էին անցնում, որովհետև ուրբաթ օրերն անտառում որսորդներ էին գալիս։ Նա աշխատում էր տանից դուրս չգալ, որովհետև նրա մորթու գույնը գրավում էր շատ որսորդների։ Կարելի է ասել, որ նրանք գալիս էին հենց այդ մորթու համար։

Մեջբերումներ Վահան Տերյանի «Հոգևոր Հայաստան» հոդվածից

Հայության համար չափազանց կարևոր, կյանքի և մահու խնդրի բնավորություն ստացած այդ տարաբախտ հարցն իրերի ներկա դասավորությամբ դրված է հրապարակի վրա իր ամբողջ ծանրությամբ՝ անթիվ հույսերի, ցնորքների, մտահոգությունների, գուշակությունների և դատողությունների ժխոր ստեղծելով: 

Արդեն թվում է, որ եթե անգամ այդ Հայաստան կոչված դժբախտ երկրում ոչ մի հայ չմնա, մենք դարձյալ պիտի այրվենք նույն իղձերով, նույն ցավագին, մեզ համար մի տեսակ կրոնական գունավորում ստացած այդ խնդրով:

Հայության համար մի ցավոտ ցնորք է դարձել այդ «Հայաստանը», մի ավետյաց երկիր, դյութական մի անուն: